Meðvitund um fjármálin

Stór hluti landsmanna lifir frá launaseðli til launaseðils og fylgist lítið sem ekkert með fjármálunum sínum og neyslu. Þetta gerist þegar notuð eru kort (rafrænt fé) við viðskipti í stað peninga (reiðufé).

Það er algengt í samtölum mínum við fólk sem er að taka til í fjármálum sínum að kvartað sé yfir því að yfirsýn og fókus á hvert peningar fara hverfur þegar notuð eru debitkort. Þessi einfalda tækni að rétta afgreiðslufólki kortið sitt virðist taka úr sambandi þessa tilfinningu fyrir því hve miklu fé við eyðum. 

Viðmælendur mínir hafa sumir hverjir ekki náð að lifa á milli útborgana og tæmt reikninga sína fyrir mánaðarlok og eru oft á tíðum í vanda síðustu vikuna í mánuðinum. Við það eitt að hætta að nota debitkortin og opna augun fyrir því í hvað peningurinn fer þá hefur öllum þeim sem ég hef leiðbeint tekist að eiga pening út mánuðinn, í flestum tilfellum átt aukalega pening og valið að leggja til hliðar eða kosið að greiða niður skuldir.

Annað sem margir verða mjög hissa yfir er að þau hafa gleymt að kortunum fylgir kostnaður. Við höfum kosið að kalla þennan kostnað staðgreiðslukostnað því um er að ræða færslugjöld, árgjöld og FIT-kostnað ef posinn hringir ekki inn til að kanna stöðu á reikningi. Ætla má að kostnaður við debitkortanotkun, staðgreiðslukostnaðurinn, geti hlaupið á bilinu 15 til 30 þúsund krónur á ári.   

Og nú boða kortafyrirtækin nýja tækni sem auka á hagræði og færa viðskiptavinum þægindi, ásamt staðgreiðslukostnaði.

Mesta öryggið er að greiða með reiðufé. Enginn aukakostnaður heldur á hinn bóginn hægt að ýta á staðgreiðsluafslátt. Engin þörf fyrir kort, posa, bankareikning og því síður snallsíma. 

Kannski er hægt á 21. öldinni að halda fram að það sé frítt að staðgreiða.

Fyrst með snertilausar færslur